Το κυρίαρχο αίτημα – μήνυμα του έργου, η συμπαντική Ενότητα στην οποία πρέπει να επανέλθει ο διασπασμένος κόσμος (ο οποίος διασπάστηκε έχοντας διαπράξει την μητροκτονία με την άρνηση της Μητέρας–Γης εντός των πόλεων-κρατών), υπηρετείται μόνο με την έλευση μιας κάθαρσης, με το τέλος του ιστορικού αυτού κύκλου και την «επαναδημιουργία» του κόσμου (η «αιώνια επιστροφή», που απαντάται και στην στωική κοσμολογία) μέσω μιας εξαγνιστικής-καθαρτικής (και γι’ αυτό καταστρεπτικής) δύναμης και τρόπου, ο οποίος στον Σικελιανό είναι η πυρκαγιά που θα εκπυρώσει τα πάντα (ένα προσφιλές του μοτίβο γενικότερα, αφού το έχει χρησιμοποιήσει και στις περισσότερες από τις υπόλοιπες τραγωδίες του). Στον «Χριστό στην Ρώμη», το κεντρικό επεισόδιο -μεγάλης έκτασης κειμενικά και με κομβική θέση δομικά- και ταυτόχρονα το κυρίαρχο θέμα είναι η σκηνή της πυρκαγιάς που κατακαίει τη Ρώμη. Η αναδημιουργία των πάντων θα έρθει στο πρόσωπο του Ιουδαίου Δαισάν, ο οποίος θα σώσει από τα φλεγόμενα ερείπια ένα βρέφος, σύμβολο της ελπίδας του μέλλοντος: με άλλα λόγια και σ’ ένα επίπεδο άμεσα προερχόμενο από τον αρχαίο μύθο και την τραγωδία, ο Δαισάν γίνεται ο πατέρας-Δίας του νέου Διονύσου – ελπίδας για το μέλλον του κόσμου. Ως άνθρωπος ο Δαισάν, όμως, παράλληλα έχει αποκαταστήσει το σφάλμα όλου του ανθρωπίνου γένους, που του κόστισε τον Παράδεισο: έχει διασώσει τον Διόνυσο-Τέχνη, που είναι ο τρόπος να γίνει αθάνατο το γένος των ανθρώπων. Όλοι αυτοί οι συμβολισμοί και οι ερμηνείες, όπως και στις υπόλοιπες σικελιανικές τραγωδίες, κειμενικά ερείδονται επί των αρχικών τους πηγών, το αστείρευτο υλικό της αρχαίας τραγωδίας, το οποίο προσφυώς και με τρόπο λεπτό ο Σικελιανός «μεταμφιέζει» και «κρύβει» εντός του δικού του κειμένου.