Ο Κωνσταντίνος Δημαράς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Μαΐου 1904. Προερχόταν από εύπορη οικογένεια εμπόρων κι από την μεριά των δυο γονέων του. Αδελφός του πατέρα του, Θησέα, ήταν ο καθηγητής της Νομικής Σχολής Αθηνών, Νικόλαος Δημαράς^[10], ενώ αδελφός της μητέρας του, Σμαράγδας, ήταν ο Κωνσταντίνος Ρακτιβάν από τη Βέροια.^[11] Φοιτά στο Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον Δ. Ν. Μακρή όπου μεταξύ άλλων έχει για καθηγητή του τον Γιάννη Αποστολάκη.^[12]

Οι πρώτες συγγραφικές-λογοτεχνικές απόπειρες, στίχοι, πρόζα, σύντομα αφηγήματα- πραγματοποιούνται γύρω στα 1912-1913 στην ηλικία των εννέα ή δέκα ετών περίπου, ενώ στην τρίτη τάξη του Ελληνικού Σχολείου, το 1917, εκδίδει ένα βραχύβιο νεανικό περιοδικό, τα Παραληρήματα. ^[13][14]

Φοιτά στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου ανάμεσα στους καθηγητές που θα τον επηρεάσουν θα είναι ο Θεόφιλος Βορέας: αυτός τον παρωθεί να σπουδάσει, για δυο χρόνια στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επιστρέφει για να συνεχίσει στη Φιλοσοφική Σχολή, όπου έχει για καθηγητή του τον Κωνσταντίνο Άμαντο. Θα καθυστερήσει να λάβει πτυχίο, ασχολούμενος κυρίως με τη συγγραφή επιφυλλίδων και λογοτεχνικών κριτικών στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο της εποχής: στα 1928 θα προσκληθεί από τους Δελμούζο και Αποστολάκη να συνεργασθεί με τα Ελληνικά Γράμματα του Κωστή Μπαστιά, ενώ χάρις στον Αρίστο Καμπάνη και τον Κωστή Παπαλεξάνδρου συνεργάζεται το 1931 με τις Πρωΐα, Πολιτεία^[15] και την Πειθαρχία του Γεράσιμου Λύχνου ο οποίος και ήταν βασικό στέλεχος του Ελεύθερου Βήματος. ^[16] Το 1933 είναι επιμελητής συντάκτης στη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια του "Πυρσού"^[17] και συνεργάζεται με τα περιοδικά Νέα Εστία και Ιδέα.^[15] Πτυχίο φιλολογίας θα λάβει από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Παράλληλα από το 1928 έως το 1940 ασχολείται με εκδοτικές επιχειρήσεις: εργάστηκε και ως υπάλληλος στο βιβλιοπωλείο Κάουφμαν^[18]. Στις 15 Νοεμβρίου του 1940 υπογράφει μαζί με άλλους διανοούμενους ένα καταγγελτικό για τον Μουσολίνι μανιφέστο.^[19] Τον Ιανουάριο του 1942 συνεκδίδει την παράνομη εφημερίδα Ελευθερία ^[20] Από το 1945 έως το 1946 υπήρξε επιθεωρητής προγράμματος στο Ε.Ι.Ρ., ενώ το 1946 μετέχει σε μια σειρά μαθημάτων που αφορούν τη νεοελληνική λογοτεχνία στο Μορφωτικό Ίδρυμα (Λαϊκό Πανεπιστήμιο) "Αθήναιον" . Στις 15 Ιουνίου 1946 συνυπογράφει μαζί με άλλους διανοουμένους διαμαρτυρία στην Δ' Αναθεωρητική Βουλή για το υπό συζήτηση νομοσχέδιο περί εκτάκτων μέτρων κατά των επιβουλευομένων την Δημόσιαν τάξιν και την ακεραιότητα της χώρας.^[21] Δίδαξε, από το 1941 και μέχρι το 1946 και από το 1950 μέχρι το 1954 στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου^[22]. Από το 1948 έως το 1951 υπηρέτησε στο Υπουργείο Συντονισμού.^[23] Δίδαξε επίσης στην Ανώτατη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς ιστορία του νεοελληνικού πολιτισμού.^[24]

Το 1951 καλείται να οργανώσει το Ι.Κ.Υ. από τον τότε υπουργό Παιδείας Γεώργιο Παπανδρέου και διορίζεται γενικός διευθυντής σε αυτό. Το 1959 συμμετέχει στο σχεδιασμό και την οργάνωση του Βασιλικού Ιδρύματος Ερευνών, του κατοπινού Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών ως διευθύνων σύμβουλος.^[25] Το 1953 έλαβε διδακτορικό δίπλωμα από τη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης με θέμα: Δύο φίλοι: Κοραής και Βάμβας. Με ανέκδοτα κείμενα.^[26] Το 1960 προχωρά στη σύσταση του Κέντρου Νεοελληνικών Ερευνών στο πλαίσιο του Ιδρύματος Ερευνών. Το 1962 μαζί με μια ομάδα νέων νεοελληνιστών συστήνει ένα επιστημονικό σωματείο, τον Όμιλο Μελέτης του Ελληνικού Διαφωτισμού (ΟΜΕΔ), αποκλειστικά αφοσιωμένου στη μελέτη του φαινομένου.^[27]

Το 1966 θα προταθεί από τους Λίνο Πολίτη και Εμμανουήλ Κριαρά για τη νεοϊδρυμένη έδρα της συγκρητικής γραμματολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης, όμως η επιβολή της δικτατορίας ακύρωσε την εξέλιξη αυτή.^[28] Η Χούντα των Συνταγματαρχών και οι συνεχείς παρεμβάσεις της στα εσωτερικά του Ι.Κ.Υ. και του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών τον εξαναγκάζουν σε παραίτηση από τις θέσεις που είχε και στα δύο αυτά ιδρύματα.^[29] Προσκλήθηκε στη συνέχεια να διδάξει στην έδρα Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας της Σορβόνης και να αναλάβει τη διεύθυνση του Νεοελληνικού Ινστιτούτου του ίδιου πανεπιστημίου το 1971. Στις θέσεις αυτές παρέμεινε μέχρι το 1978.^[30] Πέθανε στο Παρίσι στις 18 Φεβρουαρίου 1992.^[31]

Ο Δημαράς υπήρξε μέλος της Επιτροπής των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας, της Εθνικής Εταιρείας Λογοτεχνών, των συλλόγων Παρνασσός και Αθήναιον, του Ελληνογαλλικού και Ελληνοϊταλικού Συνδέσμου ^[32]. Επίσης το Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών έχει καθιερώσει από το 1996 κ.εξ. ετήσια διάλεξη στη μνήμη του.^[33]

Γιος του Κ. Θ. Δημαρά ήταν ο ιστορικός της εκπαίδευσης Αλέξης Δημαράς.^[