Η Ιστορία της ελληνικής φωτογραφίας αποτελεί το πιο σημαντικό έργο του Άλκη Ξανθάκη και το μοναδικό στο είδος του στην Ελλάδα βιβλίο, που παρέχει μια συστηματική καταγραφή της φωτογραφικής τέχνης στην Ελλάδα από το 1839 μέχρι και το 1960. Στα οκτώ κεφάλαιά του αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στις γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων σχετικά με τα οπτικά φαινόμενα και την αρχή της Camera Obscura, στις πρώτες δαγγεροτυπίες που έγιναν στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1839, στους ξένους φωτογράφους, διάσημους και άγνωστους, που ήρθαν στην Ελλάδα, καθώς και στους Έλληνες φωτογράφους που εμφανίστηκαν λίγο αργότερα. Ο συγγραφέας δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο 19ο αιώνα, γιατί διαδραμάτισε έναν κυρίαρχο ρόλο στην εξέλιξη της σύγχρονης ελληνικής φωτογραφίας. Στον 20ό αιώνα γίνεται πιο αναλυτική η παρουσίαση του έργου των Ελλήνων και ξένων φωτογράφων μέσα από τα γεγονότα της ελληνικής ιστορίας που καταγράφουν. Αναγνωρίζοντας τη σημασία του έργου αυτού η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε Έπαινο, «γιατί το βιβλίο του κ. Α. Ξανθάκη αποτελεί την πρώτη αξιόλογη προσπάθεια για να φανεί η αρχή και η εξέλιξη της φωτογραφικής τέχνης στην Ελλάδα και για να εντοπισθούν οι σημαντικότερες φωτογραφίες. Εικονογραφείται με σπάνιο και ανέκδοτο υλικό παλαιοτέρων εποχών από την Αθήνα και την επαρχία». Ανέκδοτες φωτογραφίες και γεγονότα που για πρώτη φορά δημοσιεύονται είναι ορισμένα από τα στοιχεία που κάνουν το βιβλίο αυτό ιδιαίτερα ενδιαφέρον.