Η συγγραφή μιας σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού Θεάτρου στον 20ό αιώνα αποτελεί επιτακτική ανάγκη, η οποία επιβάλλεται τόσο από την απουσία παρόμοιας συνθετικής εργασίας που αντιμετωπίζει το ζητούμενο μέσα στη χρονική διάρκεια ενός αιώνα, όσο και από την ποικιλία των αντιστοιχιών και συσχετίσεών του προς την κοινωνία και τον πολιτισμό στην ίδια περίοδο.

Η παρούσα μελέτη μακριά από ιστορικο-φιλολογικές προσεγγίσεις, που αποδυναμώνουν το δυναμικά εξελισσόμενο φαινόμενο της θεατρικής έκφρασης από το κοινωνικό, ιδεολογικό, καλλιτεχνικό και ευρύτερα πολιτισμικό του περιεχόμενο, στοχεύει σε μια διαφορετική ανάγνωση, άρα στη δημιουργία νέων κριτηρίων για την ιστορική έρευνα και ερμηνεία του Θεάτρου. Ζητούμενα είναι η επισήμανση των σχέσεων που υφίστανται και λειτουργούν ανάμεσα στην πρωτότυπη δραματική παραγωγή και τη γηγενή παράδοση (αρχαίο δράμα, λαϊκός πολιτισμός), αλλά και ευρύτερα την παγκόσμια δημιουργία (συγκριτική δραματολογία)· η καταγραφή και ανάδειξη των διαμεσολαβητικών παραγόντων (θεατρικές σκηνές και σχήματα, σκηνοθεσία) που επενεργούν στην επικοινωνία του θεατή με την παράσταση (ιστορία σκηνοθεσίας, παραστασιολογία) και η ανίχνευση των φανερών ή λανθανόντων μηχανισμών προβολής και προώθησης του θεάματος (κοινωνιολογία του θεάτρου)· τέλος η ανάδειξη μορφών θεατρικής έκφρασης και ειδών θεάτρου που είτε σε μεγάλο βαθμό λανθάνουν (μελόδραμα) είτε, αν και ευρύτατα διαδεδομένα (επιθεώρηση), δεν έχουν μελετηθεί ικανοποιητικά.

Τελικός στόχος είναι η ανάδειξη της σχέσης μεταξύ θεατρικού και πραγματικού και κατ’ επέκταση ο εντοπισμός των αντιστοιχιών μεταξύ της ιστορικής και της σκηνικής πραγματικότητας, η επισήμανση των πολιτισμικών προτύπων και της πρωτοτυπίας που χαρακτηρίζουν το ελληνικό Θέατρο στον 20ό αιώνα.