Το μυθιστόρημα αρχίζει με την επική πορεία ενός πλήθους εξαντλημένων και απογοητευμένων ανθρώπων, Μικρασιατών προσφύγων του 1922, που κατευθύνονται προς κάποια έρημη ακτή της Αττικής, την οποία θα προσπαθήσουν να μεταβάλουν σε κατοικήσιμο χώρο. Στο κεντρο του έργου τοποθετείται η οικογένεια του γιατρού Βένη, η τύχη της οποίας συμβολίζει σε κάποιο βαθμό και την τύχη όλων των προσφύγων, με καθένα από τα μέλη της να αντιπροσωπεύει και μία ομάδα τους.

Βασικός πυρήνας της αφήγησης είναι οι περιπέτειες δυο οικογενειών του γιατρού Δημήτρη Βένη, και του απλού αγρότη Φώτη Γλάρου, προσφύγων από την Παλαιά Φώκαια της Μικράς Ασίας, που εγκαταστάθηκαν μαζί με άλλους Φωκιανούς το Φθινόπωρο του 1924 στην παραλία της Αναβύσσου.

Ο ίδιος ο γιατρός Βένης ζει με το όνειρο να καλλιεργήσει ροδώνες στο ξερό και άνυδρο έδαφος της Αναβύσσου. Πρόκειται για μια χίμαιρα, που θα αποδειχθεί απραγματοποίητη, χωρίς αυτό να είναι ικανό να τον απογοητεύσει. Η σύζυγός του, απογοητευμένη από τον νεανικό της έρωτα και τον ξεπεσμό της οικογένειάς της που την οδήγησε σε έναν καταναγκαστικό γάμο με τον αρκετά μεγαλύτερό της Βένη, θα ζητήσει την έξοδο από την αφόρητα πεζή καθημερινότητα μέσα στην οποία υποχρεώνεται να ζήσει, στην αγκαλιά ενός περαστικού μηχανικού. Η αδελφή της ζει με το όνειρο της επιστροφής του χαμένου στα τάγματα εργασίας της Ανατολίας αγοριού της. Τέλος, η κόρη του Βένη, ένα πραγματικά αγγελικό πρόσωπο, βρίσκει τραγικό θάνατο μετά από τον βιασμό της στο δάσος της Αναβύσσου. Δίπλα στα κύρια αυτά πρόσωπα του μυθιστορήματος κινούνται και πολλά άλλα, αγωνιζόμενα (το καθένα με τον δικό του τρόπο) να επιβιώσουν και να δημιουργήσουν συνθήκες μιας ανεκτής διαβιώσεως σε μια νέα πατρίδα.