«Η τραγωδία –γράφει ο μαθητής του Βιλαμόβιτς Συκουτρής– εσχετίζετο με την διονυσιακήν λατρείαν που απέσπασε με πρωτόγονον ορμήν τους ανθρώπους από την συμβατικότητα της ζωής των πόλεων, δια να τους ξαναφέρη προς την μητέρα Φύσιν, να τους χαρίση την μέθην του κρασιού, της χαράς, του υπαίθρου, όλων των χυμών της ζωής, που κάνουν ώστε η σκέψις ακόμη να γίνη κατά την φράσιν του Νίτσε, αίμα. Αλλά μέσα εις την χαράν της υπάρξεως αποκαλύπτεται βαθύτερα και η ματαιότηςτης. Και ο θεός της φύσεως που οργά και μεθά από πλησμονήν ζωτικότητος, είναι και ο θεός της φύσεως που αποθνήσκει: ο Διόνυσος είναι μαζί και της ζωής και του θανάτου ο θεός. Ώστ’ εξαρχής δεν έλειπεν από τα διονυσιακά τραγούδια ένας τόνος μελαγχολικός και βαρύθυμος, όπως δεν λείπει από τα τραγούδια της Αποκριάς σήμερα. Σιγά σιγά η πεσιμιστική αυτή άποψις έγινε η κυριαρχούσα, ως που να γίνη η αποκλειστική».