[...] Οι "αναμνήσεις" του Πλαστήρα διατηρούν το προσωπικό του ύφος: η τυπική γλώσσα των επιχειρήσεων και η στρατιωτική ορολογία ανακατώνονται με μια πιο απλή καθαρεύουσα και με τη δημοτική του προφορικού λόγου. Η γλωσσική αυτή ακαταστασία, με συχνές διπλοτυπίες και δίχως αυστηρούς κανόνες (π.χ. στη χρήση του τελικού ν) δίνει στην αφήγηση άλλοτε περισσότερη ζωντάνια κι άλλοτε μια σχολαστική τυπικότητα. Η διήγηση, ωστόσο, κυλά αβίαστα, αυθόρμητα, δίχως προκαθορισμένα πλαίσια για την έκταση που πρέπει να πάρει το κάθε επεισόδιο ή για τον τρόπο της διατύπωσής του. Γεγονός που το τονίζει και η εμφάνιση του χειρογράφου που έχει ελάχιστες διορθώσεις. Ο Πλαστήρας γράφει ό, τι θυμάται, δεν έχει, καθώς φαίνεται, στη διάθεσή του τις πολεμικές του εκθέσεις, γι' αυτό και κάνει λάθη. Από την αφήγηση δε λείπει το χαρακτηριστικό χιούμορ του Πλαστήρα - λαϊκό μαζί και στρατιωτικό - που θα το συναντήσουμε και στα γράμματά του προς τη Δέλτα. [...] (ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)