Ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής (Πρώτη Σερρών, 8 Μαρτίου 1907 – Αθήνα, 23 Απριλίου 1998) ήταν Έλληνας πολιτικός, που διετέλεσε πρωθυπουργός για δύο περιόδους (1955-1963 και 1974-1980) καθώς και δύο φορές πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας (1980-1985, 1990-1995)^{[3][4][5][6][7]} και ο οποίος επηρέασε πολιτικά την περίοδο της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα.^[8]

Άσκησε αρχικά το επάγγελμα του δικηγόρου και πολιτεύθηκε τη δεκαετία του 1930, στις Σέρρες ως υποψήφιος του Λαϊκού Κόμματος. Την περίοδο του εμφυλίου και τα χρόνια που ακολούθησαν διετέλεσε υπουργός διαφόρων υπουργείων, μεταξύ των οποίων υπουργός Μεταφορών και Συγκοινωνιών, θέσεις από τις οποίες ήταν υπεύθυνος για την κατάργηση του δικτύου του τραμ. Το 1951 εντάχθηκε στον Ελληνικό Συναγερμό του Αλέξανδρου Παπάγου και μετά τον θάνατό του Παπάγου ορίστηκε το 1955 πρωθυπουργός από τον βασιλιά Παύλο και ίδρυσε νέο κόμμα, την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση.

Κατά την πρώτη του πρωθυπουργία, την οκταετία 1955-1963, εφάρμοσε ένα πρόγραμμα ταχείας εκβιομηχάνισης, επένδυσης σε έργα υποδομής και βελτίωσης της γεωργικής παραγωγής, το οποίο οδήγησε από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 στο Ελληνικό οικονομικό θαύμα. Εφάρμοσε ακόμη την παραχώρηση πλήρους δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες.^[9]

Αρνητική κριτική συγκέντρωσε η πολιτική του για την προίκα της πριγκίπισσας Σοφίας και την αύξηση χορηγίας προς τους βασιλείς.^{[10][11][12][13]}

Στο εξωτερικό υπεγράφησαν οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, με τις οποίες η Κύπρος έγινε ανεξάρτητο κράτος.^[14] Μετά την ανάδειξη της ΕΔΑ ως αξιωματικής αντιπολίτευσης το 1958 σύστησε κρατικές επιτροπές που συντόνισαν την κρατική και παρακρατική δράση εναντίον της αριστεράς και μέσω αυτών ενέκρινε την εφαρμογή του Σχεδίου «Περικλής» για τον περιορισμό των εκλογικών επιδόσεών της στις εκλογές του 1961 με νοθεία.

Μετά από σύγκρουσή του με το παλάτι στις αρχές της δεκαετίας του 1960 παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία το 1963 και μετοίκησε στο Παρίσι, όπου παρέμεινε μέχρι το 1974. ^[15]

Στις 24 Ιουλίου του 1974, μετά την πτώση της στρατιωτικής χούντας, ο Καραμανλής ανακλήθηκε στην Αθήνα ως πρωθυπουργός κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Απαίτησε και έλαβε την υποταγή - των ενόπλων δυνάμεων στην πολιτική ηγεσία, επανέφερε σε ισχύ το σύνταγμα και απέφυγε έναν καταστροφικό πόλεμο με την Τουρκία για την εισβολή στην Κύπρο.^[16] [17] Στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, η Νέα Δημοκρατία κέρδισε 220 έδρες.^[18] Τον Δεκέμβριο του 1974 διοργάνωσε δημοψήφισμα, στο οποίο οι πολίτες ψήφισαν υπέρ της κατάργησης της βασιλείας.^[16] Τον Ιούνιο του 1975, πέτυχε την έγκριση ενός νέου συντάγματος που ενίσχυσε τις εξουσίες της προεδρίας, η οποία μέχρι τότε ήταν σε μεγάλο βαθμό μια τελετουργική θέση. Κατά τη δεύτερη πρωθυπουργική θητεία του, από το 1974 έως το 1980, αναγνωρίζεται για την επιτυχή αποκατάσταση της Δημοκρατίας και για την εγκαθίδρυση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, με την οποία τερματίστηκε η πολιτική αστάθεια περίπου μισού αιώνα.^[19]

Υπήρξε φιλοευρωπαϊστής και του αποδίδεται η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Το 1978 του απονεμήθηκε το Βραβείο Καρλομάγνος.^[20][21][22]