Λίγες χρονολογίες στη νεότερη ελληνική ιστορία σημαδεύουν μια τόσο ξεκάθαρη και βαθιά τομή όσο το 1974. Η «Ελλάδα της Μεταπολίτευσης» μεταμορφώθηκε με πολύ γοργό ρυθμό. Γνώρισε μεγάλες κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές, δέθηκε στενότερα με τον έξω κόσμο, βρέθηκε αντιμέτωπη με πρωτόγνωρες προκλήσεις, έχασε παλιές βεβαιότητες, αναζητεί καινούργιες σταθερές, προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητά της. Το βιβλίο εξετάζει το πώς συνομίλησε η ελληνική πεζογραφία με αυτή τη νέα πραγματικότητα, πώς είδε τις αλλαγές στην ελληνική κοινωνία, πώς επαναδιαπραγματεύθηκε τη σχέση με το ιστορικό παρελθόν, ποια ερωτήματα έθεσε για το υπαρξιακό καθεστώς και τη συνείδηση σύγχρονων ανθρώπων (ιδίως σύγχρονων Ελλήνων), ποιες καινούργιες δυνατότητες ανακάλυψε και πώς τις αξιοποίησε. Η εικόνα που προκύπτει είναι σύνθετη και ανατρέπει αρκετές καθιερωμένες θεωρήσεις.