Χωρίς αμφιβολία η έρευνα των τελευταίων χρόνων γύρω από την ελληνική ζωγραφική του 19ου αιώνα, αφού κάλυψε ένα σημαντικό κενό της σχετικής βιβλιογραφίας, αποκάλυψε μια τέχνη -συχνά αντιφατική στην έκφρασή της, αλλά προσαρμοσμένη αρκετά προς το πνεύμα της περιόδου-, που αγωνιζόταν να καταλάβει τη θέση της πλάι στην ευρωπαϊκή. Το ενδιαφέρον ωστόσο της έρευνας στράφηκε περισσότερο στον προσδιορισμό των σημαντικότερων φάσεών της και ελάχιστα ασχολήθηκε με τα προβλήματά της και τα ειδικότερα χαρακτηριστικά της. Η έλλειψη βασικών μονογραφιών για καλλιτέχνες, καθώς και εξειδικευμένων εργασιών δεν επιτρέπει την πλήρη θεώρηση της ελληνικής ζωγραφικής, γεγονός που κάμει την προσπάθεια κάθε μελετητή αρκετά επίπονη.