Οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν τις μεγάλες ζωγραφικές επιφάνειες, όπου αποτυπώνονταν σκηνές από το μακρινό, μυθοποιημένο παρελθόν, μεγάλες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας τους, αλλά και, από μια εποχή και μετά, μορφές και σκηνές της σύγχρονης πραγματικότητας. Τα ψηφιδωτά (αλλά και τα, χαμένα για μας σήμερα, υφαντά παραπετάσματα των οποίων την ύπαρξη γνωρίζουμε από τις αρχαίες διηγήσεις) τα έργα μνημειακής ζωγραφικής της κλασικής αρχαιότητας λειτουργούσαν ως δείκτες καλαισθησίας και πνευματικής καλλιέργειας, όσο και σημεία αναφοράς στο κοινό παρελθόν των Ελλήνων και την κοινή τους πολιτισμική ιθαγένεια.
Η τέχνη της ζωγραφικής στον αρχαιοελληνικό κόσμο παρουσιάζει τα υλικά κατάλοιπα της ελληνικής μνημειακής ζωγραφικής από τον 8ο αι. π.Χ. έως και τον 1ο αι. μ.Χ. ενταγμένα στο κοινωνικό και πολιτικό τους πλαίσιο, ενώ παράλληλα επιχειρεί συστηματική αναφορά στη ζωή και το έργο των μεγάλων ζωγράφων της αρχαιότητας. ζωγράφων. Γίνεται, τέλος, συνοπτική επισκόπηση της μνημειακής ζωγραφικής στον ελλαδικό χώρο κατά την Εποχή του Χαλκού (3200-120)