Η θεατρική δραστηριότητα κατά τη διάρκεια των έξι δεκαετιών που μας χωρίζουν από το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο ακολουθεί μια πορεία η οποία καθορίζεται από την προσπάθεια παρακολούθησης της ευρωπαϊκής θεατρικής δραστηριότητας τόσο σε επίπεδο οργάνωσης και θεσμών όσο και σε επίπεδο τάσεων και ρευμάτων της δραματουργίας. Κατά την περίοδο αυτή εμφανίζονται σαφείς αναλογίες με φαινόμενα που χαρακτηρίζουν την ευρωπαϊκή θεατρική ιστορία, ασφαλώς με αρκετές αποκλίσεις -χρονικές ή άλλες- αλλά κατά κύριο λόγο υπακούουν στους ίδιους νόμους που διαμορφώνουν τη φυσιογνωμία της. Παράλληλα, αυξάνεται το ενδιαφέρον για την ανάπτυξη της εγχώριας δραματουργίας, η οποία σταδιακά αποβάλλει πολλά χαρακτηριστικά της περιόδου του Μεσοπολέμου και αποκτά τους δικούς της ρυθμούς ανάπτυξης. Επειδή οι εξελίξεις αυτές είναι πολύ κοντινές σ' εμάς, η ιστοριογραφία της ελληνικής θεατρικής ζωής κατά την περίοδο μετά τον πόλεμο εξακολουθεί να είναι περιορισμένη. Για το λόγο αυτό άλλωστε είναι πολλά τα ζητήματα που δεν έχουν εξεταστεί επαρκώς ακόμη και υπάρχουν σημαντικά κενά πληροφόρησης ή θέματα που δεν έχουν αναδειχθεί και μελετηθεί επαρκώς. Η παρούσα εργασία έχει ως στόχο να αποτελέσει ένα πρώτο βοήθημα σε αυτή την κατεύθυνση, συγκεντρώνοντας, όσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο, σε ένα ενιαίο σώμα τα θέματα που απασχολούν το νέο επιστημονικό κλάδο των θεατρολόγων και καλύπτουν την περίοδο 1940-2000.