Η συγγραφέας επιτυγχάνει ένα αρμονικό και ταυτόχρονα διαφωτιστικό ξεδίπλωμα ιστορικών γεγονότων, πολιτικών διακυβευμάτων και πολιτισμικών τάσεων μέσα στην πορεία του ελληνικού κινηματογράφου. Οι στόχοι της ανάλυσης εξυπηρετούνται με τον καλύτερο τρόπο μέσα από την «εγγύτερη» (κοντινή) προσέγγιση δώδεκα χαρακτηριστικών και ευρύτερα γνωστών έργων της υπό συζήτηση περιόδου. Οι ταινίες που αναλύονται ανήκουν σε διαφορετικά είδη και επιτρέπουν, τόσο την παράθεση μιας σειράς στοιχείων για την πορεία του ελληνικού κινηματογράφου, όσο και θεωρητικές αναφορές. Ταυτόχρονα γίνονται συγκρίσεις και σχόλια για άλλες ταινίες, προσφέροντας έτσι μια συνολική εικόνα της μεταπολεμικής φιλμογραφίας. Η παρουσίαση του υλικού, δηλαδή των ταινιών, και του κοινωνικού - ιστορικού πεδίου στο οποίο παρήχθησαν, διευρύνει και αναοριοθετεί την οπτική με την οποία όλοι μας ως απλοί θεατές, είχαμε παρακολουθήσει τις εν λόγω ταινίες. Η ανάλυση εντοπίζει διαστάσεις και σημεία που συνήθως διαφεύγουν της προσοχής. Το κύριο, όμως, επίτευγμα αφορά τα συμπεράσματα σε σχέση με τον ιδεολογικό ρόλο των συγκεκριμένων ταινιών στη συγκρότηση των σχέσεων ηγεμονίας στη μεταπολεμική ελληνική κοινωνία. Η συγγραφέας αναδεικνύει τους διαφορετικούς ρόλους του κινηματογράφου στην κάθε δεκαετία, εμπλουτίζοντας την ανάλυσή της, με τη συζήτηση προτύπων συμπεριφοράς και όψεων κοινωνικής και πολιτικής κουλτούρας. Η ανάγνωση του παρόντος βιβλίου δημιουργεί την αίσθηση της εκ νέου θέασης αγαπημένων και οικείων κινηματογραφικών έργων, παρέχοντας ταυτόχρονα πληροφορίες, αποκαλύπτοντας πτυχές και προσφέροντας ερμηνείες που δύσκολα κανείς συλλαμβάνει όταν πρωτοβλέπει τα έργα.