Το έργο αυτό κατατάσσεται μεν στο θέατρο παραλόγου, εμπεριέχει όμως μια εξήγηση φιλοσοφικού επιπέδου. Χειρίζεται τα εργαλεία της φάρσας, για να συγκεράσει την κωμωδία με στοιχεία τραγικής ειρωνείας. Ο χρόνος υφίσταται παράλληλος, και αυτοαναιρείται. Το στίγμα των γεγονότων μπορεί να βρίσκεται πριν δύο μέρες, ή δύο χρόνια, ή είκοσι ή σαράντα χρόνια πριν. Η στιγμή της αφήγησης αντικατοπτρίζεται αντιμέτωπη με τη στιγμή της δράσης, όπως δύο παράλληλες γραμμές που τέμνονται, στο άπειρο. Η αντίφαση του άσπρου-μαύρου γίνεται προσωποποίηση του δολοφόνου, ενός αρχέτυπου δολοφόνου του Εγώ και όχι του Άλλου. Το δάσος είναι σύμβολο, ο λάκος μια μορφή του θανάτου. Ο κλόουν συμβολίζει τη φάρσα, η γραμματέας είναι αλληγορία του θεάτρου.