Η ζωγραφική του 20ου αιώνα, αρχίζει με τους ζωγράφους Κωνσταντίνο Παρθένη και Κωνσταντίνο Μαλέα, αλλά και με τους καλλιτέχνες της «Ομάδας Τέχνη», οι οποίοι μέσα από τα έργα τους εισάγουν γενικότερα την έννοια του μοντέρνου στη νεοελληνική τέχνη. Στον 20ο αιώνα την ελληνική ζωγραφική σφραγίζουν αφενός μια στροφή προς την ελληνική παράδοση, απότοκη ιστορικής επιταγής μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, και αφετέρου η υιοθέτηση της αφηρημένης γλώσσας ως απάντηση στις αλλαγές της σύγχρονης εποχής. Τη στροφή προς την ελληνικότητα την επιχειρούν οι ζωγράφοι της λεγόμενης "Γενιάς του ’30" (Κόντογλου, Στέρης, Βασιλείου, Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Τσαρούχης, Εγγονόπουλος, Διαμαντόπουλος, Μόραλης). Προς ένα είδος εξπρεσιονιστικής αφαίρεσης κινούνται ήδη προπολεμικά ορισμένοι ζωγράφοι (Μπουζιάνης, Τριανταφυλλίδης, Οικονόμου), ενώ μεταπολεμικά κάποιοι νεότεροι (Σπυρόπουλος, Κοντόπουλος, Μάρθας) κάνουν αποφασιστικά βήματα προς αφαιρετικές κατευθύνσεις. Η επόμενη κατάκτηση της ελληνικής ζωγραφικής του 20ου αιώνα είναι η σκόπιμη σύγχυση των ορίων ανάμεσα στη δισδιάστατη επιφάνεια και την επέκταση στον τρισδιάστατο χώρο (Λογοθέτης, Τσόκλης). Τα τελευταία χρόνια διαφαίνεται και πάλι η επάνοδος σε παραστατικές συνθέσεις (Σακαγιάν, Ρόρρης κ.ά.). Ο τόμος «Ζωγραφική 20ου αιώνα» περιλαμβάνει συνοπτική παρουσίαση των προσανατολισμών της ελληνικής ζωγραφικής τον αιώνα αυτόν, με βάση ιστορικές τομές, και αναφορά σε ζωγράφους με σχόλια για το μορφοπλαστικό ιδίωμά τους. Έτσι, τώρα που κλείνει ο αιώνας μας, προτείνεται μια διαδρομή σε οδούς της ζωγραφικής του στην Ελλάδα, με οδοδείκτες τα ίδια τα έργα των σημαντικότερων ζωγράφων μας. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)